بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن

   از داغ  فــــــراق او در دل چمنی دارم                          ای لاله ی صحرائی با تو سخنی دارم                    این آه جگرســــوزی در خلوت صحرا به                                   لیکن چه کنـــــم کاری با انجمنی دارم  - اقبال لاهوری                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

   شاخ گل از نازکــــــــــــــی ی  یار یادم میدهد                               برگ گل زان گلــــــــــــــرخ رخسار یادم میدهد    می روم من در گلستان کز خویش آسایم دمی                               بانگ بلبل ناله های  زار یادم میـــــــــــــــدهد    چون روم در کوه تا از یاد او فارغ شـــــــــــــوم                                می خـــــــــــــرامد کبک زان رفتار یادم میدهد    هر کجا بینم گلی با خار میســــــــوزم که آن                               همــــــــــــــــــــدمی یار با اغیار یادم میدهد    داستان تیشه ی فرهاد کـــــــــــــوه بیستون                               خار خار سینـــــــــــــــه ی افکار یادم میدهد    رسته بودم از جفایش وه که جـــــــــور روزگار                               باز خونریزی آن خونخـــــــــــــــوار یادم میدهد    جان شیرین سوزدم چون شعر محیی بشنوم                                زانکه شیرینی آن گفتــــــــــــــــار یادم میدهد  - شیخ عبدالقادر گیلانی    - مشهور ب محیی                                                                         بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

   نوبهار است جنـــــــون چاک گریبان مددی                             آتش افتاد بجـــــــــان جنبش دامان مددی      گرمی عشق بسی در جگر آتش افروخت                             تشنگی سوخت مـرا ای لب جانان مددی      راه گم گشته بپا آبله و منــــــــــــــزل دور                             خار صحرا مددی خضـــــــــــر بیابان مددی      جام می ناب بدست تو تغافل تاچنـــــــــد                             گشت مخموری من ساقی مستان مددی      بهــــــــــــر تفریح دل وضعف جگر می باید                             پسته ی لب مـــددی سیب زنخدان مددی      مطربی ساخته بیــــــــــــــــدار ترا رنجوری                             فخر کلیم فخر جهان مرشــــد پاکان مددی  - غزل رنجوری                                                                                                                                                                                                                                                                                               بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

پادشاهی خواست خسرو را امتحان کند. به وی گفت امشب به قصر من دعوتی وقتی خسرو رفت قصر پادشاه پادشاه بهش گفت وقتی از پله ها بالا میایی وقتی اولین قدم خود را روی پله میزاری باید مصرح ی بگی تا من ناراحت شم و قدم دوم را که گذاشتی باید مصرح ی بگی تا ناراحتی من جا نمونه. نگار اسم زن پادشاه بود. و خسرو که وقتی اولین قدم خود را روی پله گذاشت چنین گفت....     نگارا مـــــرا ده به وقت سحر    شرابی که باشم از آن بیخبر     تو خوش خفته بودی و من کرده ام   دعا و ثنـــــــــــــــای به وقت سحر     ترا می کنم هم زنت را کنم   چنان خدمت مادران را پسر     مرا داده ی دیگران را بده   کلاه و قبـــــا و کمربند زر     میان دو ران تـو خواهم نهاد   یکی اسپ تازی دگر زین زر     چنان میزنم تا به حلقش رسد   عــــــــــــدوی ترا تیر اندر جگر     چـــرا می زنانی تو از بندگان  چنین شاعری خسروی راز در                                                                                                                                                                       بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

   حرام باد بجـــــــــــــــــز یار گلعذار قدح                             فدای باده ی لعلش کنم هــــــزار قدح      حبیب من چو شود ساقی و قدح گیرد                             روان بچـــــــــــــرخ در آید هزار بار قدح      حسود را ز حسـد خون دل بجوش آید                             چو پر ز باده بدستم دهــــــد نگار قدح      حلال نیست مئی لعل بی لب ساقی                             بُود حرام چو نوشنــــــد خوشگوار قدح      حکایت از جـــم و جام گذشته وارد یاد                             میان خلق از آن دارد اعتبـــــــــــار قدح      حریف باده گشانست آنکـه از ره شوق                             به نقـــــد جان بستاند ز دست یار قدح      حدیث توبه و تقوی مپـــــرس از محمود                             دهــــــــد ایاز چو او را دمی دو چار قدح                                                                                                                                                                                                                       بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

   غیـــــــر را چند نهی ای مه من بر جان داغ                               چنـــــد سوزی دل غمدیده ی ما را زان داغ      غرض این است که بر جان و دلم لاله رخی                               ســــــوزد از آتش عشق رخ خود پنهان داغ      غــــــــــــــــم نداریم اگر داغ نهی بر دل ما                               خـــــرم آن لحظه که جانان نهد بر جان داغ      غائب از دیده ی غــــــــم دیده اگر گردد یار                               زود باشد که نهــــــد بر دل بی سامان داغ      غوطها میخورم از دست تو در بحر سرشک                               که بماند بـــــــــــــــدل ریش من حیران داغ      غصها چون نخــورد و عاشق غمدیده که یار                               بر دل ریش رقیبـــــــــــــــان بنهد آسان داغ      غالبا بر دل محمــــــــــــــــــــــود دگر بار ایاز                               می نهد ز آتش جان ســــوز غم هجران داغ                                                                                                                                   بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

  بلوچی ءِ رسم ءَ ادا چون کنے   وتی قوم نام ءَ کُجا نوک کنے     وتی راج ایل دات شُتے پہ گجر   نئے تو  بلوچے کہ  پشکاں بدر     تی ماتی  بلوچے تی پت هم بلوچ   گجر چم روک تئی وتی راج ءَ سوچ     کسے کہ وتی دود ءُ رسم ءَ چہ سئست   بزاں  کہ وتی  قوم  ءُ  راج ءَ چہ  سئست     چہ ماتین زُبان ءَ چیتوں پُشت کنے   دگرانی  لبزاں  چیتوں  گُشت کنے     وتی قوم  دامُن  بچاں  چل کُتگ   درامد وتی دوست ءُ همدل کُتگ     وتی  برات  چم ءَ  تو  آرسی کنے   روے پہ گجر عشق ءُ مستی کنے     وتی هستی ءَ چہ تو بیگانگے  دگرے   ڈگار ءَ    تو   دلمانگے     وتی حُرمت ءَ جاں بیار او گُوهار   تو شیرانی  زاگ ‏ءِ‏  نہ روباے یار  رند بلوچ                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

   چه چیز است آنکه باشد گرد و غلطان                         دو نامش زنده دار لیـــــــــــــک بیجان    خــــــــری،باشد که این معنی نفهمد                         ز بــــــــــــــــــز،کمتر بُود آن مرد نادان                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

               روچاں  وتی  سر  ایر کُت،  تاریں  شپ ءَ الهوش کُت          ماه ءَ  وتی  راه گُم کُتگ،  آه  جمبراں  ماں پوش کُت            بیا  او  منی  هال ءَ  بچار،   دل  تو  وتی  راز ءَ    بدار          بازیں گماں سریچ تاس،  شومیں دلاں هم جوش کُت            چونیں  هَیالے  کِیت دلاں،   سوچیت  منا ماں اندر ءَ          درنزاں ماں آرساں اشکراں، آسیں شراب ءِ نوش کُت            شب  هم  روان انت پہ  سَحر،  بازیں هَیال ءَ بے خبر          تاریں شب ءُ  دوریں  نظر،  باریں کدی  من هوش کُت            بے سار بیت دل هم زبان اے وٹ وٹیں گپ کنت بیان          گو دلبرے   فکراں   روان،   دل گو دلاں  گرموش کُت            رند ءَ  وتی  شب  روچ  کُت،   رازو وتی  دل  دوچ کُت          دُروایں شپ ءَ ماں سوچ کُت، گون دلبراں دلگوش کُت              - رند بلوچ                                                                                                                                                                                                                                                                   بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

  آن چیست که بی پای شب و روز روانست؟     آن چیست که پای بســــــر جمله زبانست؟           آن چیست که یکــــــدم برود در همه عالم؟              آن چیست که انـــدر شکم جمله نهانست؟                          - سعدی شیرازی                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...